Πολοί από αυτούς αποκτούν δικιά τους εκκλησία, ή συχνά και σειρά εκκλησιών με συγκεκριμένη ειδίκευση σε θαύματα και πράματα, για την καλύτερη εξυπηρέτηση του ποιμνίου.
Η εγκυρότητα και αξιοπιστία της κάθε εκκλησίας κάποιου αγίου, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στην κατοχή ιερών λειψάνων του αγίου. Έτσι, άγιοι με πετυχημένες σειρές εκκλησιών, έχουν αφήσει πολλαπλά λείψανα για να καλύψουν τις ανάγκες μιας αριθμητικά μεγάλης σειράς. Για παράδειγμα, μόνο στην Γερμανία υπολογίζεται ότι είναι θαμμένοι 26 απόστολοι.
Εάν λοιπόν ένα μικρό κοκαλάκι όποιου αγίου, μπορεί να θεραπεύσει την ποιο κακιά αρρώστια, ή να αλλάξει τα αισθήματα κάποιου που δεν σας χωνεύει στο να σας ερωτευθεί, φαντασθείτε τι θα μπορούσε να κάνει ένα κομματάκι του ίδιου του Χριστού.
Εδώ όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Όλοι μας έχουμε δει, σε πάμπολλες εικόνες, τοιχογραφίες κλπ., πώς ο Χριστός μετά το θάνατό του ανέβηκε στους ουρανούς σε ένα κάτασπρο χιτώνα με όλα του τα κομματάκια......εκτός από ένα!
Όπως κάθε καλός εβραίος έτσι και ο Χριστούλης μας, οχτώ μέρες μετά που γεννήθηκε βρέθηκε, πρωτοχρονιά μέρα, στα χέρια του καλού ραβίνου με το κοφτερό μαχαίρι, ο οποίος έκανε στον υιό του θεού, ότι κάθε άνδρας πού έζησε ποτέ, δεν θα ήθελε ούτε να σκεφτεί.Από τότε το ιερό πετσάκι ξαναεμφανίζεται στο τέλος του 9ου αιώνα στα χέρια του Καρλομάγνου άλως Κάρολος ο Μέγας, που ισχυρίζεται ότι τον βρήκε ένας άγγελος και του το έδωσε, οπότε και αυτός το χαρίζει στον πάπα Λέοντα Γ΄, ο οποίος το κλειδώνει μαζί με όλα τα άλλα λείψανα στο Βατικανό.
Βέβαια οι κακές γλώσσες λένε ότι του το έδωσε η Ειρήνη η Σαρανταπήχαινα, γιατί ήθελε την βοήθεια του να εκτοπίσει τον υιό της Κωνσταντίνο από τον Βυζαντινό θρόνο.
Την ίδια εποχή άρχιζαν στην Ευρώπη να εμφανίζονται ιερά πετσάκια που πουλούσαν κυρίως σταυροφόροι επιστρέφοντες από τους ιερούς τόπους. Υπολογίζεται ότι στον μεσαίωνα υπήρξαν σε εκκλησίες στην Ευρώπη, μέχρι και 18 από αυτά τα θαυματουργά λείψανα.
Εκατό περίπου χρόνια μετά, Βενεδικτίνοι μοναχοί από το μοναστήρι του Charroux, παίρνουν το δικό τους ιερό πετσάκι το οποίο ισχυρίζονται ότι τους το χάρισε και αυτό ο Καρλομάγνος , στην Ρώμη να το δει ο Πάπας για να πιστοποιήσει την αυθεντικότητα του λειψάνου. Βέβαια ο Πάπας, με το δικό του πετσάκι στην αποθήκη αρνείται, και στην σύγχυση το λείψανο εξαφανίζεται.
Στο μεταξύ από τον 16ο αιώνα, με την Προτεσταντική μεταρρύθμιση και αργότερα την Γαλλική επανάσταση, ένα ένα τα ιερά λείψανα εξαφανίζονται αλλά στα μέσα του 19ου, εκείνο που έχασαν οι μοναχοί του Charroux ξανακάνει την εμφάνισή του στο αβαείο, διεκδικώντας θέση «αρχιλειψάνου» στον χριστιανισμό.
Αυτό δημιουργεί ένα θεολογικό μπέρδεμα εφόσον για εκατοντάδες χρόνια στο Καλκάτα, ένα χωριό λίγο βόρια της Ρώμης, το εγκεκριμένο από την εκκλησία πετσάκι του Χριστούλη, έκανε θαυμάσια τη δουλειά του με τους χιλιάδες πιστούς που έτρεχαν να προσκυνήσουν. Ο ανταγωνισμός οξύνεται, μαζί και ο πονοκέφαλος της εκκλησίας, μέχρι που το 1900 ο Πάπας ορίζει ότι όποιος ξανά αναφέρει το θέμα για το ιερό πετσάκι θα αφορίζεται, οπότε το δικό του πετσάκι δεν θα λειώσει στο χώμα κτλ.
Τα επόμενα 60 χρόνια στο Καλκάτα, ενώ οι δουλειές με το ιερό λείψανο συνεχίζουν σιωπηλά και πάνε καλά, αυτό δεν τους προστατεύει από κάτι σεισμούς και γειτονικούς λόφους που καταρρέουν. Έτσι το Ιταλικό κράτος φτιάχνει ένα καινούργιο χωριό πιο κάτω και μεταστεγάζει τους Καλκατιανούς.
Αυτή βέβαια είναι η δεκαετία του 60 και το άδειο Καλκάτα ξαναζωντανεύει με χίπηδες έποικους, οι οποίοι δεν ανησυχούν και πολύ για την ψυχούλα τους με τον αφορισμό του Πάπα, και ξαναδίνουν δημοσιότητα στο θαυματουργό λείψανο.
Τέλος, το 1983 το πετσάκι ξανά εξαφανίζεται από το σπίτι του παπά του χωριού, που λεει ότι «το έκρυβε για να το προστατεύσει».
Διάφορες φήμες κυκλοφορούν για την εξαφάνιση. Το λείψανο βρισκόταν μέσα σε πολύτιμο κουτάκι με κοσμήματα πολύτιμες πέτρες κλπ., άρα μια απλή ληστεία για το πακετάρισμα δεν είναι απίθανο.
Άλλο ενδεχόμενο είναι, ο παπάς του χωριού σκεφτόμενος ένα καλύτερο συνταξιοδοτικό πακέτο, μπορεί σε πρότυπα της ελληνο-ορθόδοξης παράδοσης, να φρόντισε για την διάθεσή του, οπότε θα ξαναεμφανιστεί κάποτε στην μαύρη αγορά.
Ίσως το πιθανότερο είναι η φήμη ότι το Βατικανό το άρπαξε να το κλειδώσει μαζί με τα άλλα λείψανα, και έτσι να σταματήσει μια για πάντα αυτή η αταξία στα θαυματουργά πράγματα της εκκλησίας του Χριστού.
Τέλος μια φήμη που μπαίνει περισσότερο στους χώρους του Dan Brown και Da Vinci Code, θέλει το Βατικανό να ανησυχεί ότι με την πρόοδο της τεχνολογίας, θα μπορούσε κάποιος με το πετσάκι να κλονοποιήσει ένα καινούργιο υιό του θεού, και τότε τρέχα γύρευε.
Αυτή είναι μία αληθινή ιστορία, και στο βαθμό της κοινωνικής εκμετάλλευσης, απίστευτης διαφθοράς και συλλογικής κουταμάρας, αντάξια κάθε άλλης ιστορίας των θρησκευτικών.
